'De reiziger is thuis' - Boudewijn de Groot
Door: Rob
Blijf op de hoogte en volg Rob
11 Januari 2012 | Peru, Lima
Met een busje wordt ik naar mijn vliegtuig gebracht op Jorge Chavez, het vliegveld van Lima. Na mijn tas van een nette 13.8 kilo ingecheckt te hebben is het tijd om naar Cuzco te vliegen. Aldaar zoek ik een mooi hostelletje op en besteed ik de eerste dag om deze prachtige stad te bekijken… Wat is dit ontzettend anders dan Lima zeg! Mooie gebouwen, een prachtig Plaza de Armas en het voelt en oogt allemaal heel kleinschalig ondanks dat er toch een behoorlijk aantal mensen wonen. Cuzco bevalt me tot zover wel!
Na 2 dagen ga ik met Fieke en Derek naar de Machu Picchu, ik heb zoveel goede en spectaculaire verhalen over deze plek gehoord dat ik zulke hoge verwachtingen heb en een beetje bang ben dat het tegen gaat vallen… Met de taxi en de trein tuffen we door de prachtige gebergte van de Andes en komen we aan in het OVER toeristische dorpje Aguas Callientes, leuk dorpje maar een nadeel is dat iedereen die naar de Machu Picchu wil hier doorheen moet… druk, toeristisch en duur dus. Ondanks de regen besluiten Derek en ik ’s avonds een wandeling te maken die in de Lonely Planet staat… uiteindelijk werd dit een doldwaas, volgens sommige onverantwoord en gevaarlijk – als ik zelf heeeeeel eerlijk ben volgens mezelf misschien ook wel, maar dat laat ik in het midden – waarbij vooral ik uitgeput in de regen bovenop een berg uitkwam en tot mijn verbazing de Machu Picchu al kon zien liggen! Te gek gevoel, alsof ik hem zelf ontdekt had!
De volgende dag zijn we met z’n drieen echt ín de Machu Picchu geweest en op de Waynu Picchu, een steile berg die erlangs ligt en nog eens anderhalf uur klimmen is. Ondanks mijn hoge verwachtingen en dankzij ons klimavontuur een dag eerder is het helemaal niet tegengevallen en was het een prachtige ervaring, zéker de moeite waard.
Na Cuzco ben ik samen met Fieke verder gereisd met de bus richting Bolivia, we zijn de grens over gegaan en op eerste kerstdag zaten we met een verdwaalde kerstmuts, een oud pak koekjes en een geknutselde kerstster op het Titikaka meer ons kerstdiner te eten. Ik moet zeggen dat ik toen wel heel even aan Nederland gedacht heb…
In Bolivia hebben we in La Paz geslapen, opnieuw kon ik het verschil tussen twee Zuid-Amerikaanse landen heel goed merken… La Paz bleek één grote markt, is een heel stuk armer dan Peru en dat merk je aan alles… uit eten kost helemaal niets meer, minder auto’s op straat, er leven veel meer mensen op straat en je staat soms af te pingelen voor omgerekend twintig cent. Vanuit La Paz hebben we de deathroad gefietst, dat was toch wel helemaal gaaf! De deathroad is een weg langs steile klippen van soms wel 700 meter diep en heet de deathroad omdat er, tot 5 jaar geleden toen het nog de doorgaande weg was, jaarlijks zo’n 300 mensen om het leven kwamen. Natuurlijk hebben we als echte thrillseekers deze weg bedwongen en zijn we 64 km lang zo’n 4 km naar beneden gedaald, hard en lomp af en toe maar we hebben het gered! We begonnen in de sneeuw en eindigde in een bijna tropisch klimaat, supertof!
Vanuit La Paz zijn we de grens overgegaan naar Chili, dit bleek nog een heel gedoe want Chili is streng, alle tassen moesten uit de bus en gecontroleerd worden en we waren zo twee uur verder. Uiteindelijk arriveerde we 30 december in Santiago de Chili om nieuwjaar te vieren, al snel bleek dat we volgens vele niet daar moesten zijn maar aan een kustplaats, namelijk Valparaiso. Het is in Chili voor particulieren namelijk verboden om vuurwerk af te steken dus iedereen trekt in carnavalsuniform en met partypopper richting strand om daar te genieten van prachtig vuurwerk! Heel bijzonder om oudjaarsavond in de felle zon en een soort van mix tussen koninginnedag en carnavalsachtige setting te vieren.
Na veel stress en gepuzzel lukte het ons om, nog wel per vliegtuig, op 1 januari Santiago te verlaten en neer te strijken in San Pedro de Atacama, een klein toeristisch dorpje waar één dezer dagen de Dakarrally doorheen komt. Vanuit daar hebben we nog 3 tours gedaan, eentje naar de zoutvlaktes (inclusief drijven in een zoutmeer!), eentje ’s ochtends vroeg naar Geisers en eentje naar Valle de Luna, een grote vallei waar een maanlandschap te zien is, stuk voor stuk hadden ze hun eigen bijzonderheden en ik heb meer dan genoten.
Om op tijd terug te zijn voor onze vlucht en onze vrienden in Lima nog gedag te kunnen zeggen moesten we langzaamaan aan de terugreis beginnen, dit werd een 36-urige reis met een hond als voetenbankje, een WC om alleen te plassen en Bingo in de bus. We hebben ons dus wel vermaakt en het viel niet tegen.
De laatste dagen in Lima hebben we besteed aan bezoekjes en biertjes. We hebben natuurlijk de familie Albornoz nog even bezocht, natuurlijk nog even biertjes gedronken bij Ellen en natuurlijk nog even genoten van het prachtige van Lima. Het prachtige van Lima wat je niet ziet als je er 3 dagen bent, maar wel als je er 3 maanden woont.
Op dit moment van typen zit ik in het vliegtuig van Atlanta naar Brussel. Helemaal scherp ben ik niet meer en ik denk dat de vermoeiheid van de laatste maanden daarmee te maken heeft, ook het feit dat ik van de laatste 6 nachten 2 nachten in een bus en 2 nachten in een vliegtuig doorgebracht heb kunnen daarin een rol spelen. Tevreden over dit stuk ben ik dan ook bij lang na niet maar ik zou het voor mijn eigen naslagwerk zonde vinden om het laatste deel van mijn reis niet te verslaan.
Ik heb een paar prachtige maanden achter de rug waarin ik voor mij nieuwe mensen, een nieuw land, een nieuw continent, een nieuwe cultuur, mezelf en de mensen om mij heen heb leren kennen. Ik heb ervaren, geleerd en genoten.
Ik wil iedereen die dit gelezen heeft, gereageerd heeft, ge-vindikleukt heeft of op een andere manier interesse getoond heeft in wat ik hier ervaren heb ontzettend bedanken. Op elke moment van mijn reis en bij elke internetcheck doet het ontzettend goed om wat te horen van wie dan ook.
Mucho gracias y muy suerte para todos!
Nos vemos! (en dus niet – zoals ik in mijn eerste verslag meldde – als het strooizout uitverkocht is. Ik heb namelijk begrepen dat de winter dusdanig mild is dat het strooizout nog in volle getale te krijgen is)
Rob
Na 2 dagen ga ik met Fieke en Derek naar de Machu Picchu, ik heb zoveel goede en spectaculaire verhalen over deze plek gehoord dat ik zulke hoge verwachtingen heb en een beetje bang ben dat het tegen gaat vallen… Met de taxi en de trein tuffen we door de prachtige gebergte van de Andes en komen we aan in het OVER toeristische dorpje Aguas Callientes, leuk dorpje maar een nadeel is dat iedereen die naar de Machu Picchu wil hier doorheen moet… druk, toeristisch en duur dus. Ondanks de regen besluiten Derek en ik ’s avonds een wandeling te maken die in de Lonely Planet staat… uiteindelijk werd dit een doldwaas, volgens sommige onverantwoord en gevaarlijk – als ik zelf heeeeeel eerlijk ben volgens mezelf misschien ook wel, maar dat laat ik in het midden – waarbij vooral ik uitgeput in de regen bovenop een berg uitkwam en tot mijn verbazing de Machu Picchu al kon zien liggen! Te gek gevoel, alsof ik hem zelf ontdekt had!
De volgende dag zijn we met z’n drieen echt ín de Machu Picchu geweest en op de Waynu Picchu, een steile berg die erlangs ligt en nog eens anderhalf uur klimmen is. Ondanks mijn hoge verwachtingen en dankzij ons klimavontuur een dag eerder is het helemaal niet tegengevallen en was het een prachtige ervaring, zéker de moeite waard.
Na Cuzco ben ik samen met Fieke verder gereisd met de bus richting Bolivia, we zijn de grens over gegaan en op eerste kerstdag zaten we met een verdwaalde kerstmuts, een oud pak koekjes en een geknutselde kerstster op het Titikaka meer ons kerstdiner te eten. Ik moet zeggen dat ik toen wel heel even aan Nederland gedacht heb…
In Bolivia hebben we in La Paz geslapen, opnieuw kon ik het verschil tussen twee Zuid-Amerikaanse landen heel goed merken… La Paz bleek één grote markt, is een heel stuk armer dan Peru en dat merk je aan alles… uit eten kost helemaal niets meer, minder auto’s op straat, er leven veel meer mensen op straat en je staat soms af te pingelen voor omgerekend twintig cent. Vanuit La Paz hebben we de deathroad gefietst, dat was toch wel helemaal gaaf! De deathroad is een weg langs steile klippen van soms wel 700 meter diep en heet de deathroad omdat er, tot 5 jaar geleden toen het nog de doorgaande weg was, jaarlijks zo’n 300 mensen om het leven kwamen. Natuurlijk hebben we als echte thrillseekers deze weg bedwongen en zijn we 64 km lang zo’n 4 km naar beneden gedaald, hard en lomp af en toe maar we hebben het gered! We begonnen in de sneeuw en eindigde in een bijna tropisch klimaat, supertof!
Vanuit La Paz zijn we de grens overgegaan naar Chili, dit bleek nog een heel gedoe want Chili is streng, alle tassen moesten uit de bus en gecontroleerd worden en we waren zo twee uur verder. Uiteindelijk arriveerde we 30 december in Santiago de Chili om nieuwjaar te vieren, al snel bleek dat we volgens vele niet daar moesten zijn maar aan een kustplaats, namelijk Valparaiso. Het is in Chili voor particulieren namelijk verboden om vuurwerk af te steken dus iedereen trekt in carnavalsuniform en met partypopper richting strand om daar te genieten van prachtig vuurwerk! Heel bijzonder om oudjaarsavond in de felle zon en een soort van mix tussen koninginnedag en carnavalsachtige setting te vieren.
Na veel stress en gepuzzel lukte het ons om, nog wel per vliegtuig, op 1 januari Santiago te verlaten en neer te strijken in San Pedro de Atacama, een klein toeristisch dorpje waar één dezer dagen de Dakarrally doorheen komt. Vanuit daar hebben we nog 3 tours gedaan, eentje naar de zoutvlaktes (inclusief drijven in een zoutmeer!), eentje ’s ochtends vroeg naar Geisers en eentje naar Valle de Luna, een grote vallei waar een maanlandschap te zien is, stuk voor stuk hadden ze hun eigen bijzonderheden en ik heb meer dan genoten.
Om op tijd terug te zijn voor onze vlucht en onze vrienden in Lima nog gedag te kunnen zeggen moesten we langzaamaan aan de terugreis beginnen, dit werd een 36-urige reis met een hond als voetenbankje, een WC om alleen te plassen en Bingo in de bus. We hebben ons dus wel vermaakt en het viel niet tegen.
De laatste dagen in Lima hebben we besteed aan bezoekjes en biertjes. We hebben natuurlijk de familie Albornoz nog even bezocht, natuurlijk nog even biertjes gedronken bij Ellen en natuurlijk nog even genoten van het prachtige van Lima. Het prachtige van Lima wat je niet ziet als je er 3 dagen bent, maar wel als je er 3 maanden woont.
Op dit moment van typen zit ik in het vliegtuig van Atlanta naar Brussel. Helemaal scherp ben ik niet meer en ik denk dat de vermoeiheid van de laatste maanden daarmee te maken heeft, ook het feit dat ik van de laatste 6 nachten 2 nachten in een bus en 2 nachten in een vliegtuig doorgebracht heb kunnen daarin een rol spelen. Tevreden over dit stuk ben ik dan ook bij lang na niet maar ik zou het voor mijn eigen naslagwerk zonde vinden om het laatste deel van mijn reis niet te verslaan.
Ik heb een paar prachtige maanden achter de rug waarin ik voor mij nieuwe mensen, een nieuw land, een nieuw continent, een nieuwe cultuur, mezelf en de mensen om mij heen heb leren kennen. Ik heb ervaren, geleerd en genoten.
Ik wil iedereen die dit gelezen heeft, gereageerd heeft, ge-vindikleukt heeft of op een andere manier interesse getoond heeft in wat ik hier ervaren heb ontzettend bedanken. Op elke moment van mijn reis en bij elke internetcheck doet het ontzettend goed om wat te horen van wie dan ook.
Mucho gracias y muy suerte para todos!
Nos vemos! (en dus niet – zoals ik in mijn eerste verslag meldde – als het strooizout uitverkocht is. Ik heb namelijk begrepen dat de winter dusdanig mild is dat het strooizout nog in volle getale te krijgen is)
Rob
-
11 Januari 2012 - 18:36
Rosanne:
Welkom thuis Rob!!! :)
-
11 Januari 2012 - 18:37
Steffi, Pabo:
Welkom thuis Rob!! Goede reis gehad? tot snel weer op de PaBo! We misten jullie vandaag al. ;) xx -
11 Januari 2012 - 18:43
Emmie!:
Hier dan mijn reactie op je laatste berichtje! Ik ben ontzettend benieuwd naar jullie verhalen, jullie foto's en vooral gewoon naar jullie! Er zit een flinke stressperiode in het verschiet.. maar ach daar komen we wel weer doorheen.
Ik wil jou ook bedanken voor de leuke verhalen die je met ons hebt willen delen, en ik zie je HEEL HEEL snel ;)
Liefs.. -
11 Januari 2012 - 19:24
Noor:
Ja en dan is ie weer thuis, het was geweldig je verhalen te lezen. Tot snel bij de Beurs! -
11 Januari 2012 - 19:25
Sander Van De Ven:
Jij bedankt voor de prachtige verhalen!
-
12 Januari 2012 - 07:50
Ton:
Jep, geweldig genoten van je verhalen! -
12 Januari 2012 - 09:17
Marloes Pabo:
Hee Rob!
Super leuk om ook het laatste verslag te lezen van je reis. Misschien ben jij er niet helemaal tevreden over, maar ik heb het weer met plezier gelezen.
Ik hoop dat ik je snel weer op school zie om bij te kletsen!! :)
Anyway; welcome home!! -
12 Januari 2012 - 15:26
Noortje Schevers:
Super! Rob is weer terug & toch nog ff een mooi verhaaltje mee kunnen pikken. Heb nu al zin om ze in real life nog een keer aan te horen met een goeie pot bier erbij.. Tot snel :)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
