´I want to see mountains again´ - Bilbo Baggins

Het zal ergens in mei 2003 zijn geweest dat ik samen met Luuk en Willem met een schapenvel op onze rug en leren lapjes onder onze voeten door het Historisch museum in Eindhoven liep. We gingen, toen nog als scoutingjeugdlid, terug naar de Historische tijd en een weekendje in de prehistorische tijd leven. Wat heb ik deze week vaak aan dat weekendje terug moeten denken, er is alleen één groot verschil met toen… nu was ik niet in een museum maar was het écht het leven van deze mensen…

Na een busreis van 18 uur, ik had bijna in Nederland kunnen zijn, stond ik in het plaatsje Yauya, midden in de Peruaansehooggebergte op een hoogte van 3200 meter. Aan dat laatste feit heb ik dan ook een dag of twee moeten wennen, het was aardig merkbaar dat er hier wat minder zuurstof in de lucht zit, vlug buiten adem zijn en af en toe licht in m’n hoofd maar gelukkig ben ik niet hoogteziek geworden. Yauya is een plek waar geen toeristen komen, ik ben dan ook nog nooit zo vaak, zo verbaast en zo lang aangekeken omdat ik blank ben en blauwe ogen heb, alsof ze Barack Obama een smartlap zagen zingen. Een groot deel van de bevolking loopt hier nog in klederdracht, de huizen zijn veelal van een soort klei en er zijn houten laddertjes om naar de tweede verdieping te gaan. Er is wel elektriciteit maar die valt om de haverklap uit, internet is hier iets uit een andere wereld, stromend water is er van ongeveer 8 uur ’s ochtends tot 5 ’s middags en meestal komt het stromend water daarna met bakken uit de hemel gevallen. De varkens, honden, kippen, geiten, zwijnen, ezels, katten en koeien lopen door de zand- en kiezelstraten en de mensen spreken tegen elkaar in Chichua, de oude Inka taal.

Samen met Danté (mijn Peruaanse broer), Daphne en Hermine (twee Franse meisjes die hier vrijwilligerswerk doen) ben ik naar Yauya´gestuurd´, dit was voor mij een ontzettende meevaller omdat ik eigenlijk dacht dat ik door tijdgebrek dit gebied niet zou kunnen bezoeken, gelukje dus! We zijn hierheen gegaan om op verschillende schooltjes in de bergen een activiteit uit te voeren, doel van deze activiteit is het verbeteren van de band tussen moeders en hun kind. Die is hier namelijk niet altijd al te best, kinderen worden vaak al jong gebruikt om met name te werken en school is niet altijd vanzelfsprekend. Voor ouders én de kinderen is het beter als ze gewoon naar school gaan en de goede aandacht krijgen die ze nodig hebben.

De tweede dag stappen we ´s ochtends al vroeg in een busje waar we mee naar een school worden gebracht, het bleek anderhalfuur rijden over een stenen weggetje met een berg aan de ene en een klif aan de andere kant. Het uitzicht is prachtig! Mumford& Suns moeten hier geweest zijn ter inspiratie van hun laatste album, net als Mel Gibson voor Bravehaert en JRR Tolkien voor zijn wereldberoemde boek. De chauffeur paste zijn rijgedrag nou niet echt aan aan het feit dat hij langs een steile afgrond rijdt en dat het dak van het busje vol zit met jonge kinderen die een lift willen.Toen ik naar beneden keek en daar een ander busje in puin zag liggen heb ik dan ook met alle plezier Daphne en Hermine aangetikt om ze dat te laten zien, de Franse ogen werden snel groter.

Eenmaal op het schooltje aangekomen stonden alle leerlingen in lange rijen per groep opgesteld, we werden als ware gasten onthaald en het openingsritueel begon. Er werd gemarcheerd met de vlag, de Peruaanse vlag werd gehesen en het volkslied werd door alle kinderen uit volle borst met de hand op het hard gezongen. Dat is iets wat me de laatste weken erg opgevallen, Peruanen zijn trots op hun land. Ondanks dat hier veel problemen zijn; in de politiek, veel criminaliteit, financieel en veel meer hebben ze de nationale vlag aan hun huis hangen en juichen ze als er met deze vlag rondgezwaaid wordt. Trots op een land, dat zouden we in Nederland is wat vaker dan eens in de twee jaar tijdens een groot voetbaltoernooi moeten zijn.

Goed, terug naar de bergen. Danté, Daphne, Hermine en ik zijn aan de beurt, we mogen ons toneelstuk uitvoeren en daarbij de bedachte activiteiten uitvoeren! De eerste dagen hebben we elke keer twee toneelstukken uitgevoerd, bij eentje speelde ik een kat en bij de ander een wolf, ze hebben de rollen weer prima voor me uitgezocht! We hebben het stuk die week 5 keer opgevoerd en één keer hebben we er écht een grote activiteit omheen uitgevoerd, leuk! Tussen de uitvoeringen door was er een dorpsfeest, hierbij werd flink gedronken en opnieuw volgens Peruaanse traditie lekker met z´n alle uit 1 glas wat dus resulteerde in een lekkere koortslip aan het eind van de week.

Vrijdag waren we vrij en besloten we om een voettocht door de bergen te gaan maken naar een nieuwe puenta, een grote touwbrug over een rivier. Om 6.00 vertrokken we en na drie uur naar beneden lopen hadden we ons doel bereikt, een touwbrug die nog niet helemaal af was. Peruaanse mannen hebben al de hele nacht doorgewerkt en zijn nog steeds hard aan het werk, weliswaar met de fles bier in hun handen boven een kolkende rivier. We konden de brug over en andere kant troffen we een koe die net geslacht was en alle onderdelen daarvan lagen netjes gesorteerd bij elkaar, zie de foto´s. Nadat onze welverdiende rust moesten we op tijd weer beginnen aan de reis terug want anders zou de zon doorbreken en dat zou onze voettocht door de bergen niet gemakkelijker maken. Na vier uren omhoog lopen waren we terug in Yauya.

Het was ontzettend gaaf, uniek en indrukwekkend om een weekje deel te mogen uitmaken van deze samenleving. Het was vooral heel bijzonder omdat het écht was en omdat hier geen toeristen komen, dat je dan ook nog iets kan betekenen voor de mensen daar is natuurlijk helemaal geweldig!

Het weekend na Yauya ben ik met Daphne en Hermine naar Huaraz geweest, de weg daar naartoe was ook een feestje. Negen uur in de bus voor zes euro, waar kan dat tegenwoordig nog? Echter was mijn stoel kapot, hij kon alleen in de ligstand. Op zich voor mij niet zo´n probleem maar degene achter mij heeft negen uur lang een butsende rugleuning op z´n knieën gehad. Halverwege de reis konden we niet verder, het was 4.00 ´s nachts en de ene helft van de weg lag vol stenen en de andere kant was opengebroken. Normaal zou men dan omrijden maar omdat dat tamelijk ver is hier wordt besloten zelf de pikhouweel uit je bus te pakken en de wegwerkzaamheden zelf af te maken, na zo´n anderhalf uur noeste arbeid konden we verder.

In Huaraz heb ik als eerst genoten van een warme douche en een zacht bed, zondag zijn we naar de ruïnes van Chavin geweest en de maandag hebben we gebruikt om Pastoruri te bezoeken, een besneeuwde bergtop van ruim 5000 meter, en dat is hoog! Dat merk je dan ook aan je lichaam, daar ga je niet zomaar een potje voetballen of een wedstrijdje zaklopen.

Dinsdagochtend waren we heel vroeg terug in Ventanilla, na een paar uurtjes slaap was het weer tijd voor de Politechnico, mijn stageschool. Daar gaat het heel goed, de kinderen kennen me inmiddels en dat leidt ertoe dat ik nu niet alleen meer op school constant m´n naam hoor maar ook op straat van school naar huis. Ach, ik weet ook wel dat als er een hele grote brede neger in Olland zou wonen ook iedereen hem daar zou kennen, dit is ongeveer hetzelfde alleen dan met een schriele blanke Hollander in Ventanilla. Op school krijg ik alle ruimte om mijn opdrachten uit te voeren, heel fijn en het praktijkgedeelte heb ik al bijna af, daarna kan ik gaan beginnen met verwerken en dan ga ik langzaamaan mijn stage afronden!

Thuis in Ventanilla voel ik me helemaal op mijn gemak, ik heb mijn eigen kamer waar ik momenteel veel zit omdat ik het druk heb met mijn opdrachten. Ze hebben thuis een hondje aangeschaft, allemaal leuk en aardig maar dat beest had besloten mijn kamer maar als toilet te gebruiken, mijn deur is sindsdien gesloten. Het is nu overigens nog een puppy maar hij wordt tot kerst dik gemest en dan wordt hij geslacht voor het kerstdiner. Leuk, die Peruaanse cultuur.

Ik trek veel op met Danté, hij kan me overal mee helpen en is m´n maatje hier. Ik ben ook heel blij met de Franse meisjes, ze zitten toch in hetzelfde schuitje en ze helpen me ook waar nodig, en andersom natuurlijk ook. Afgelopen week zijn Fieke en Paul komen kijken, ik vond het heel leuk om ze te laten zien hoe ik het hier leef en de kinderen hebben zich op school ook prima vermaakt, dat was natuurlijk helemaal wat, drie gringo´s op het schoolplein!

Vrijdag ben ik met Fieke en Paul mee terug gegaan naar Lima, en ondanks dat ik er nu wel achter ben dat Miraflores en Surco het camouflerend net zijn voor wat Peru echt is, is het heerlijk daar terug te zijn en te kletsen en biertjes te drinken met alle mensen daar.

Toch heb ik nog geen moment spijt gehad van mijn keus. Het was niet altijd makkelijk maar Ventanilla is absoluut een enorme ervaring en de realiteit voor het een heel groot gedeelte van de Peruanen. Ik ben vereerd dat ik die werkelijkheid van zo dichtbij mee heb mogen maken.

Ohja, dat van dat hondje en dat kerstdiner was natuurlijk een grapje.


Nos vemos en enero!