‘I’m gonna make it mine’ – Jason Mraz

BAM, een Peruaans vinger vol op m’n gebit. ‘Tu diente está hacia adelante!’, toch mooi dat die kinderen in Ventanilla dit de eerste dag al zien en durven te zeggen, in mijn Nederlandse stageklassen doen de kinderen daar toch vaak een week of drie over…

Vierentwintig uur eerder; ik zit in de zon op het dakterras in Surco en voel me alles behalve rustig. Ze zijn al een half uur te laat… wat zal ik doen, José Luis bellen of nog wachten? Peruanen zijn niet echt van het op tijd komen… toch maar even bellen; ‘Si, si, cedar a la casa’. Oké, ik wacht wel… Vandaag is het na een maand in Surco bij de familie Albornoz gewoond te hebben tijd om te verhuizen naar Ventanilla waar mijn stage gaat beginnen, enigszins met weemoed, ik had de mensen in Surco graag beter leren kennen maar gelukkig ga ik iedereen nog een paar keer terugzien voordat ik weer uit Peru vertrek!

Terug naar het dakterras, m’n telefoon gaat, ze staan voor de deur, ik pak m’n spullen en zeg Fieke gedag… daar ga ik! Ik geef José Luis en Christofer een hand en ik zie geen auto.. Ah. Met de taxi naar Ventanilla? Vooruit dan maar, ik heb niet echt het idee dat die twee Peruanen weten waar ze mee bezig zijn maar veel meer keuze dan ze maar te volgen heb ik niet… Na ruim twee uur reizen arriveren we in Ventanilla, pfff wat is dat hier allemaal… Huizen met pallets in elkaar getimmerd en overal straathonden, weinig verkeer en hier en daar groepjes jongeren die ik liever mijd. We komen aan bij het huis en ik word voorgesteld aan de familie, voor het huis staan andere familieleden bier te drinken en ik heb nou niet echt het idee dat ze nuchter zijn…. Dit huis ziet er gelukkig wel goed uit, van steen, geschilderde muurtjes, mooi vloertje, valt niet tegen. Ik zie Danté weer, mijn nieuwe broer die ik al eerder ontmoet heb. Hij laat mij m’n kamer zien; een betonnen hok met een bed erin, het zal vast beter zijn dan waar Joran zit dus ik klaag niet, dat zou trouwens ook geen zin hebben want andere opties zijn er niet. Echt op m’n gemak voel ik me nog steeds niet, beschonken mensen in huis, de taal die ik nog niet helemaal onder de knie heb al m’n spullen die hier maar liggen… Als dan blijkt dat ik mee moet naar het huis van José Luis voor informatie over het project waar ik stage ga lopen heb ik het niet meer, m’n hersenen werken op topsnelheid, m’n spullen hier allemaal laten liggen bij die drinkende Peruanen? Tja, opnieuw zijn er niet echt andere opties… Nog maar een keer m’n knop omzetten en gaan; van de informatie over het project heb ik lang niet alles begrepen, m’n hoofd zat te vol van alle nieuwe indrukken.
We komen terug bij mijn nieuwe huis, even Fieke en Paul sms’en dat ik goed aangekomen ben, ah, geen bereik hier in de heuvels... grmpphf. Dan via de mail proberen, gelukkig lukt dat wel ondanks de gebrekkige internetverbinding. Nja, even naar de WC, gaat niet want ik krijg te horen dat er vaak geen stromend water is ’s avonds, pfff dat kan er ook nog wel bij… en zo kwam het dat er die dag momenten zijn geweest dat ik dacht ‘waar ben ik aan begonnen?’. Gelukkig liet mijn Nederlandse nuchterheid me niet in de steek en was ik ervan overtuigd dat ik er na een nacht slapen alweer heel anders over zou denken.

En zo was het ook. De volgende dag werd ik positief wakker en kijk recht in de ogen van een opgezet hert, zo’n beetje de enige aankleding in mijn betonnen hok. Gelukkig heb ik in Surco al wat foto’s af laten drukken zodat ik van mijn betonnen hok mijn betonnen kamer kan maken, en weet je wat, ik hang al mijn broeken, sjaals en handdoeken ook op, puur als aankleding, meteen maar even doen!

Het heeft uiteindelijk een kleine week nodig gehad maar nu kan ik toch wel zeggen dan ik gewend ben in Ventanilla. Er is hier geen warm water dus douche is koud, kleren wassen we met de hand, gebrekkig internet, geen bereik met m’n telefoon en de grote boodschap dient te worden gepland omdat er ’s avonds vaak geen water is. Toch heb ik het hier prima naar m’n zin, ik woon bij heel vriendelijk en warme mensen, heb lekker m’n eigen planning en krijg netjes drie keer per dag te eten. Ik eet vooral heel veel rijst en kip, ik gok nog een weekje en dan heb ik spleetogen en loop ik wat rond te scharrelen hier. Het buurtje waar ik woon trekt veel met elkaar op en ik heb al veel mensen leren kennen, erg leuk!

Op stage gaat het goed, de eerste week heb ik veel geobserveerd maar vorige week heb ik een gesprek met de directeur gehad en nu kan ik aan de slag met mijn opdrachten, eindelijk! De leerkrachten en kinderen zijn hier heel vriendelijk, als ik hier op school rondloop voel ik me als Marco Borsato die over de Rooise markt wandelt, iedereen kijkt me aan en veel kinderen roepen mijn naam en willen alles van me weten. Ik leer ontzettend veel van de kinderen en ze zijn ontzettend nieuwsgierig, willen alles in het Engels horen en zijn volgens mij ook in de veronderstelling dat we in Nederland Engels praten. In de klassen zie ik veel meer vergelijking met Nederland dan ik gedacht had, rekentoetsen zouden zo in Nederland gegeven kunnen worden en de Magicas Palabras kennen we in Nederland ook gewoon. Er zijn natuurlijk ook veel verschillen, zo heb ik in Nederland nog nooit een zwerfhond in de klas gezien en is het bij ons gebruikelijk dat er een vervanger geregeld wordt wanneer een leerkracht afwezig is. De kinderen zijn hier heel betrokken en enthousiast maar af en toe ook heel druk en luidruchtig, er zijn er altijd wel een paar aan het voetballen buiten terwijl ik dan denk ‘Hebben jullie geen les?’.

Drie keer per week organiseren we in onze wijk, ‘Las Flores’, een activiteit in de avond. Het is voor de kinderen die hier wonen, om ze een beetje van de straat te houden. Het is erg leuk om te doen en het lijkt erg op de wat ik in Nederland bij scouting doe, alleen ze knutselen teveel naar m’n zin dus daar zal ik is wat aan gaan doen. Er wonen hier ook twee Franse meisjes die stage aan het lopen zijn, ze werken ook op de school en helpen ook mee bij de activiteiten. Ik ben erg blij met ze want ze zitten in hetzelfde schuitje en spreken goed Engels, dat is relax want al gaat m’n Spaans met sprongen vooruit, ik moet er nog wel flink voor nadenken. Ondanks dat m’n Spaans een maand geleden net zo goed was als m’n Russisch nu is ben ik toch wel heel tevreden, de kinderen luisteren naar me ook al denk ik zelf dat ik nog klink als een asielzoeker die ‘de meid snijdt recht en de knecht snijdt scheef’ probeert te zeggen.

Feesten kunnen ze hier behoorlijk, ik was op een bruiloft en kreeg een halve literfles bier in m’n hand gedrukt. Vervolgens keek ik mijn buurmannen aan en vroeg ik of ze niks hoefde, blijkt dat ze hier op feestjes zo’n fles met z’n alle delen, een beetje in je glas, de fles doorgeven, glas leegdrinken en je glas doorgeven. Als ik nog geen tuberculose had dan krijg ik het er hier gratis bij.

De uitstapjes naar Surco, naar Fieke en Paul in het weekend zijn echt een feestje, ik kan niet elk weekend gaan maar het is heerlijk om hen weer te zien en te genieten van warm douchen en internet, die laatste twee begin ik als een luxe te zien.

Het reizen van en naar Ventanilla is minder feestelijk, afgelopen weekend werd mijn bus geïnfiltreerd door twee Peruanen die ruzie hadden, vervolgens werd onze bus achtervolgt door een mototaxi met woeste Peruanen. Uiteindelijk zijn we onder politiebegeleiding weer op de route gezet maar het was wel even spannend.

De terugweg naar Ventanilla verliep ook niet geheel vlekkeloos, als ik alleen reis sta ik nooit stil, het voelt veiliger om wat te lopen en ik kan dan makkelijk zien of mensen mij in de gaten houden. En ik zag dus een man bij de halte die ik niet zo vertrouwde… toen hij vervolgens in dezelfde bus als mij instapte besloot ik hem in de gaten te houden. Ik had aan de chauffeur gevraagd waar ik er precies uit moest en dat maakte hij me duidelijk, na een half uurtje door Lima rijden moest ik eruit, ik dacht dat die rare snuiter al eerder uitgestapt was maar toen ik buiten was bleek dat niet zo te zijn. De man was op dezelfde halte uitgestapt en liep heel zachtjes voor me in de richting waar ik ook naartoe moest. Ik zag dat hij me nog steeds in de gaten hield… FUCK. Wat nu? Ik deed alsof ik me bedacht en ben naar de andere kant van de weg een restaurant ingegaan. Even nadenken, ik zie in de verte die man een straat ingaan… ik vraag iemand in het restaurant en leg de situatie uit, een hele vriendelijk man van het personeel gaat met me mee en zorgt dat ik in de juiste volgende bus terechtkom. Af en toe denk ik dat ik te paranoïde ben met de veiligheid hier maar ik was blij dat ik nu scherp was en die vent opmerkte, ik geloof nog steeds niet dat het toeval was dat hij bij dezelfde halte in en uitstapte…

Ik wil dit verhaal graag afsluiten met afgelopen zaterdag, ik was in Surco en het was rond een uur of 17.00 lokale tijd. ‘PLOP’ daar was het Skype, ‘Freek Vervoort’ komt online, precies zoals afgesproken, heel mooi. Ineens kon ik live meekijken in de Beurs waar op dat moment een feest gaande was, en wel het feest omdat m’n pa en ma 25 jaar getrouwd zijn! Ik ben even op groot scherm geweest om ze te feliciteren en daarna heb ik de reacties van het publiek kunnen zien op het filmpje wat ik hier voor ze gemaakt heb. Was echt TOP om de reacties te zien en er even bij te zijn, heel erg leuk om daarna iedereen voor de laptop door te zien komen en ik wil Freek, Anne en Peer dan ook nog bedanken voor de prachtige rondleiding die ik daarna langs alle tafels kreeg!
Een link naar het filmpje kun je hier (http://www.youtube.com/watch?v=KRt8fNbd_oA) vinden, iedereen bedankt voor de leuke reacties afgelopen zaterdag!

Nos vemos pronto, ciaooo!