‘Fly away, to close to the window’ – Chef’special

Ik zit in een microbusje richting Miraflores en ik hoor Selah Sue door mijn headphones zingen. Ik zit met mijn tas op schoot en mijn knieën opgetrokken, ik kan ze niet normaal voor me uit zetten want de ruimte is te klein, zelfs een kleine Peruaan zou moeite hebben hier normaal te zitten. Langs me zit een jongen van een jaar of achttien met een Red Hot Chili Peppers shirt aan, ik zie dat hij bij elke kerk die we passeren een kruisje slaat. De bus haalt een andere microbus in, plots komt er een scooter voor de bus door, oef, dat ging maar net goed. Ondertussen blijft de conducteur van de bus maar roepen: ‘Arequipa, Arequipa, Miraflores, Cusco, Cusco, Cusco’. Inmiddels weet ik dat hij het zo vaak herhaald omdat er ontzettend veel analfabeten in Lima wonen. We komen aan bij een halte, de conducteur wenkt een man achter een kraampje en koopt een vette hap. Hij moet nog betaald worden maar de chauffeur van de bus heeft haast, snel pakt de conducteur wat losse Soles uit zijn zak en gooit ze naar de man van het kraampje, alles valt op de grond maar de microbus is de hoek alweer om.
Later die dag zit ik in een taxi, de chauffeur is nog een jonge vent, ik duw het knopje van de deur naar beneden en probeer de taxichauffeur uit te leggen waar we naartoe moeten. ‘Si, si, MariscaleCastillaSurco? Klaro’ hij lijkt te snappen waar hij naartoe moet. Het is ook maar 10 minuten rijden en alle taxichauffeurs weten hier overal de weg.
Een half uur later. Ik zit nog steeds in de taxi. Voor de vijfde keer stopt hij en vraagt hij aan iemand op straat waar MariscaleCastilla is. We hebben al tijden niets herkenbaars meer gezien maar gelukkig blijft de taxichauffeur vrolijk, ik denk dat het schijn is want we hebben nog twee Sol van de prijs afgepingeld voor we instapte, voor een ritje van een half uur betaal je normaal makkelijk 20 Sol, zeker ’s nachts. Tien minuten later arriveren we eindelijk op MariscaleCastilla.
De volgende dag, Het is 13.00 en de zon schijnt, ik hoor Chef Special door mijn headphones en loop van mijn Spaanse lessen naar restaurants Martinis om wat te gaan eten met Fieke en Paul. Ik kom twee Koreaanse meisjes tegen, zodra ze mij zien hoor ik ‘LLLLOOOOOOOP’. Ah. Het zijn de twee nieuwe huisgenootjes in Surco. Rare mensen, die Koreanen. Rechts zie ik een auto uitwijken voor een stuk asfalt van twee bij drie wat ontbreekt en links zie ik één van de vele casino’s van Lima. Ik spreid m’n armen en kijk vooruit, ik adem de uitlaatgassen in en dan besef ik weer even dat ik Lima ben. Vet.

Ondanks dat ik in mijn vorige verhaal schreef dat alles snel gewoon wordt kan ik van dit soort momenten nog steeds ontzettend genieten, Lima is mooi!

De laatste twee weken heb ik braaf mijn Spaanse lessen gevolgd en al voel ik me soms als een Pools kind wat instroomt in groep vier; het gaat steeds beter. Een kort simpel gesprekje meteen taxichauffeur lukt al best wel, af en toe met de nodige handen en voeten maar we komen er wel uit! Vooral ‘Me gusta tu carro’ doet het goed bij de taxichauffeurs hier.
We hebben weer veel van Lima gezien de laatste weken, zo zijn we naar Polvos market geweest; dat is dus de vrijdagmarkt in Rooi voor gevorderden. We zijn ook naar het Christusbeeld geweest wat we hier al weken in de verte zagen staan, achteraf bleek dit de grootste ter wereld te zijn, wisten wij veel. Ik dacht dat die in Rio groot was, niet dat ik deze in m’n achtertuin hoef maar als het beeld van Peru groter is valt die van Rio me wat tegen moet ik zeggen.
Vorige week had je ons ook kunnen vinden op de Duitse Bierfeesten in Lima, daar hebben we met zo’n 1000 Peruanen ‘Anton aus Tirol’ en ‘Ein prosit’ staan zingen, ook apart moet ik zeggen. Na een halve liter bier en een Duitse worst zaten wij er ook helemaal in en was het inhaken en VAMOS! Ik ben nog nooit zo vaak voor Duitser aangezien als die avond.

De laatste week voor mijn vertrek zijn we naar Tiësto geweest, niet omdat ik deze Nederlandse held nou zou geweldig vind maar omdat ik graag een concert in Peru wilde zien. Ondanks dat het meeviel met de drukte was het ontzettend vet en ging iedereen helemaal los, 1-0 voor Tiësto.

Vlak voordat ik naar stage ga zijn we ook nog een dag naar Paracas geweest, dat is een groot beschermd gebied met wat eilanden voor de kust en een grote, droge, dorre vlakte. We moesten om 3.30 de bus in Lima hebben dus wij dachten dat het dan een goed idee was om de avond daarvoor op stap te gaan wat resulteerde in een half uur slaap, je moet toch wat. Eenmaal in de bus hebben we de nacht afgemaakt en voordat we het wisten zaten we op een boot naar de Isla Ballestas. Toen het naar poep begon te ruiken waren we waar we moesten zijn, een klein eiland helemaal vol met pinguins, zeehonden en pelikanen. Met helemaal vol bedoel ik ook helemaal vol, ik snap nu waarom in LonelyPlanet stond dat de kans dat je ondergescheten wordt best groot is. Na deze mooie boottocht zijn we nog een paar uur de desert in geweest, het was er droog, warm en winderig. De gids liet ons verschillende plekken zien en toen we een roeiboot op zo’n 100 meter van de zee af tegen kwamen vertelde hij dat die daar door de tsunami van 4 jaar terug terecht is gekomen. Uiteindelijk waren we om 23.00 compleet uitgeteld thuis, moe maar voldaan!

En toen was het tijd voor mijn vertrek uit Surco… Ik heb er best wel een beetje tegenop gezien, ik vind het ontzettend jammer dat ik alle mensen die ik hier de eerste maand heb leren kennen niet beter leer kennen. Ik weet natuurlijk ook dat ik daar weer nieuwe mensen leer kennen maar toch vind ik dat jammer… Het voelt ook erg vreemd om mezelf opnieuw in het diepe te gooien maar nu zonder de twee mensen die ik hier het meest vertrouw. Maar begrijp me niet verkeerd; ik heb ontzettend veel zin om deze uitdaging aan te gaan en eindelijk weer écht in het vak te gaan werken waar ik voor studeer; onderwijs.

Ventanilla ik kom eraan, hier kwam ik voor en hier ga ik voor.

Hastaluego! Ariba Perú!

(de oplettende kijker weet dat ik inmiddels veilig in Ventanilla ben, echter was het er nog niet van gekomen dit verhaal online te zetten voordat ik ging vandaar nu pas deze update. Mijn eerste ervaringen met Ventanilla zullen jullie de volgende keer van me horen, wat een cliffhanger!)